Þriðja sporið

En það skipti engu máli hvað ég gerði, ég sat alltaf eftir með sárt ennið og var úrvinda við það að reyna að breyta heiminum og laga hann að mínum óskum. Og aldrei kom útkoman sem ég vildi. Í Al-Anon heyrði ég að það væri til æðri máttur sem bæði gæti og vildi

gera mig andlega heilbrigða að nýju.

 

Í 3. sporinu kom að því að taka ákvörðun um að láta líf mitt og vilja lúta

handleiðslu Guðs, samkvæmt skilningi mínum á honum. Mér fannst mjög

ógnvænlegt að taka þessa ákvörðun í byrjun, því ég vissi ekki hvaða plan

Guð hafði. Var það jafngott og mitt plan? Hvernig gat ég treyst því að allt

yrði í lagi, ef ég setti þetta í Hans hendur? Sem uppkomið barn alkóhólista

þá hafði ég aldrei þekkt öryggi. Þannig að ég hafði búið mér til öryggi alls

staðar þar sem ég mögulega gat. Ég var hræðilega skipulögð og ég varð

að vita nákvæmlega hvað myndi gerast í dag, á morgun og eftir viku.

Og yfirleitt var ég alltaf með allan sólarhringinn fullhlaðin og passaði mig

á því að hafa ekki auða stund svo að ég þyrfti ekki að horfast í augu við

sjálfa mig. Ég vissi samt ekki að ég væri að flýja, ég hélt ég væri svona

dugleg og skipulögð. En þetta var eina öryggið sem ég hafði. Ég vissi

ekki að með þessu var ég líka að reyna að fela alla óreiðuna sem var

innra með mér. Með þessa frábæru skipulagshæfileika þá taldi ég

mig vera nokkuð góða í að stjórna lífinu og einkum lífi annrra, ég vissi

yfirleitt alltaf hvað var öðrum fyrir bestu. Vandamálið var bara það að

fólk vildi ekki gera eins og ég vildi.

 

Með því að taka þessa ákvörðun, að láta líf mitt og vilja lúta handleiðslu

Guðs, þá þýddi það að ég þyrfti að sleppa tökunum. Það var ekki auðvelt

en ég vissi að ég varð að láta reyna á það því mínar leiðir höfðu brugðist.

Mér fannst ég virkilega vera að taka áhættu en það var svo sannarlega

þess virði. Það sem að ég hef fengið með því að sleppa tökunum er svo

miklu betra heldur en það sem ég hafði. En ég hefði aldrei verið hæf til

þess að taka við því ef ég hefði ekki opnað mína krepptu lófa. Þetta kom

samt bara smám saman, en þegar ég fór að taka þessa ákvörðun á

hverjum degi þá fór líf mitt virkilega að breytast. Ég byrja hvern dag á

því að leggja líf mitt í hendur Guðs, eins og ég skil Hann, og ég hef

komist að því að Hann er svo miklu færari að sjá um það en ég.

Og Hans hugmyndir eru svo miklu betri en mínar. Hann vill mér aðeins

það besta, að ég sé hamingjusöm og frjáls! Hann læknar sárin sem ég

hef á sálinni og gefur mér gleði og frið. Ég fæ tækifæri til að deila reynslu

minni með öðrum. Ég hefði aldrei komist að því að lífið væri svona gott ef

ég hefði ekki gefið þessu tækifæri.

 

Trúnaðarkonan mín benti mér síðar á hvað mikið væri breytt hjá mér.

Ég var að fara burt af landinu, ég vissi ekki alveg nákvæmlega hvert en

ég vissi að Guð hafði áætlun og ég treysti Honum fyrir ferðinni. Þarna sá

ég að traustið mitt byggðist ekki á lengur á utanaðkomandi öryggi. Stundum

er drasl í fataskápnum eða skúffunum, og fyrir mig er það batamerki.

Því ég er búin að finna mitt innra öryggi sem felst í Guði, sem er innra

með mér og ég er að læra að treysta honum meir og meir. Hann er höfundur

lífs míns og reynsla mín hefur kennt mér það að Hann er sá sem ég á að leita

til þegar ég er búin að klúðra hlutunum, sem ég geri reglulega. Hann er alltaf

tilbúinn til að taka við því aftur og gefa mér það sem ég þarfnast. En það er

á fundunum sem ég er leidd aftur inn á brautina þegar að ég villist, Guð talar

mikið við mig þar og ég fæ að sjá kraftaverkin gerast hjá öðrum. 

 

Stundum finnst mér erfitt að sleppa tökunum og treysta Guði, sérstaklega þegar

ég skil ekki alveg hvað er að gerast. En ég hef lært í Al-Anon að þá má ég sleppa

bara litlu í einu, einn dag í einu og stundum bara einn klukkutíma í einu. En með

því að sleppa tökunum þá er ég að opna hendur mínar og þá fyrst er ég fær um

að fá að taka við öllum gjöfunum sem Guð hefur handa mér.

 

Félagi