Nú var komið að því….aftur. Ég ætlaði að henda honum út. Mér leið orðið mjög illa í sambandinu við manninn minn. Ég var kvíðin og þunglynd alveg eins og svo oft áður í fortíðinni, áður en ég kom í Al-Anon. Við töluðum lítið sem ekkert saman lengur og allt annað kom í forgang: Vinnan, áhugamálin og tölvan. Hann var hættur að mæta á fundi, löngu hættur að vinna sporin. Hann var orðinn mjög veikur aftur.
Ég bað til æðri máttar en líkaði illa skilaboðin sem hann gaf: ,,Gerðu eitthvað”. Hingað til hafði ég bara þagað, sýnt æðruleysi og beðið fyrir honum.
Ég bað til æðri máttar en líkaði illa skilaboðin sem hann gaf: ,,Gerðu eitthvað”. Hingað til hafði ég bara þagað, sýnt æðruleysi og beðið fyrir honum.
Ég hringdi í trúnaðarkonuna mína og Al-Anon félaga. Þær sögðu líka það sama.
Ég fattaði að ég hafði leift honum að koma fram við mig eins og gólftusku. Ég áttaði mig á að ég væri líka orðin veik. Þrátt fyrir að ég færi á fundi, væri að sponsa og væri í þjónustu. Ég hafði gleymt einu: Að tala reglulega við trúnaðarkonu mína.
Ég fór á Al-Anon fund og það var eins og allir væru að tala um minn vanda. Ég tók ákvörðun: Ég ætlaði að setja mörk. Þegar ég kom heim varð ég svolítið hissa, ég hafði beðið hann að tala við mig er ég kæmi heim. En nú sat vinur hans í stofunni? Viðbrögð mín komu mér á óvart, ég hafði gleymt að hann væri veikur alkóhólisti og fellur alltaf í sama farið. Auðvitað hafði hann beðið vin sinn að koma í heimsókn eins og alltaf þegar ég ætlaði að ræða eitthvað alvarlegt við hann.
Ég ákvað að þetta væri vonlaust, ég sleppi þessu bara!
Ég sagði ekkert og fór í rúmið. Löngu seinna fór vinurinn og hann fór í tölvuna. Æðruleysið var farið að þverra þegar ég kallaði hann uppí.
Ég var kvíðin að allt væri misskilið sem ég segði, að allt færi í háaloft. En ég hef lært í Al-Anon að stíga í óttann og ég las upp mörkin. Að ég vildi EKKI: Að það sé ekki rifist eða þessháttar fyrir framan börnin. Að hurðum sé skellt og hlutum sé hent í gólfið í reiði. Og að stöðugum aðfinnslum og niðurrif í minn garð hætti. Hann sagði ,,Ok, þá höfum við komist að samkomulagi” Ég sem átti von á rifrildi og fílu-, svo bara ekkert mál. Og ég hugsaði vá prógrammið virkar! Eftir þetta töluðum við lengi saman. Hann tjáði mér sínar tilfinningar og langanir. Ég passaði mig á því að hlusta á hann og svara í kærleika. Ég gerði mér grein fyrir mörkunum hvar maðurinn minn og alkóhólistinn skerast. Ég hugsaði mér sjálfri mér: Mikið er hann veikur maður og svakalega er ég veik með honum. Ég fór að sofa sátt við líf mitt.
Ég fattaði að ég hafði leift honum að koma fram við mig eins og gólftusku. Ég áttaði mig á að ég væri líka orðin veik. Þrátt fyrir að ég færi á fundi, væri að sponsa og væri í þjónustu. Ég hafði gleymt einu: Að tala reglulega við trúnaðarkonu mína.
Ég fór á Al-Anon fund og það var eins og allir væru að tala um minn vanda. Ég tók ákvörðun: Ég ætlaði að setja mörk. Þegar ég kom heim varð ég svolítið hissa, ég hafði beðið hann að tala við mig er ég kæmi heim. En nú sat vinur hans í stofunni? Viðbrögð mín komu mér á óvart, ég hafði gleymt að hann væri veikur alkóhólisti og fellur alltaf í sama farið. Auðvitað hafði hann beðið vin sinn að koma í heimsókn eins og alltaf þegar ég ætlaði að ræða eitthvað alvarlegt við hann.
Ég ákvað að þetta væri vonlaust, ég sleppi þessu bara!
Ég sagði ekkert og fór í rúmið. Löngu seinna fór vinurinn og hann fór í tölvuna. Æðruleysið var farið að þverra þegar ég kallaði hann uppí.
Ég var kvíðin að allt væri misskilið sem ég segði, að allt færi í háaloft. En ég hef lært í Al-Anon að stíga í óttann og ég las upp mörkin. Að ég vildi EKKI: Að það sé ekki rifist eða þessháttar fyrir framan börnin. Að hurðum sé skellt og hlutum sé hent í gólfið í reiði. Og að stöðugum aðfinnslum og niðurrif í minn garð hætti. Hann sagði ,,Ok, þá höfum við komist að samkomulagi” Ég sem átti von á rifrildi og fílu-, svo bara ekkert mál. Og ég hugsaði vá prógrammið virkar! Eftir þetta töluðum við lengi saman. Hann tjáði mér sínar tilfinningar og langanir. Ég passaði mig á því að hlusta á hann og svara í kærleika. Ég gerði mér grein fyrir mörkunum hvar maðurinn minn og alkóhólistinn skerast. Ég hugsaði mér sjálfri mér: Mikið er hann veikur maður og svakalega er ég veik með honum. Ég fór að sofa sátt við líf mitt.